Vrouwen doen volop mee in de supermarkt. Vaak in de functie van kassière, verkoopmedewerker, soms als afdelingschef, maar nog veel schaarser zijn zij die doorstromen naar de functie van eindbaas van een supermarkt, laat staan dat ze hun eigen onderneming beginnen.
Laatst werd ik weer eens benaderd met de vraag of ik mee wilde werken aan een interview over dit onderwerp. Het toeval wilde dat ik een dag ervoor net een mega-inzicht had gekregen op dit vlak. En ik besloot met de billen bloot te gaan.
Superspannend vond ik het om op deze manier uit de kast te komen. Zelf heb ik er mijn hele leven al niet aan gewild dat onze samenleving, dus zo ook de wereld binnen de supermarkten, nog vastzit in een ouderwets rollenpatroon. Gek is dit niet: mijn moeder stopte met werken toen ze ging trouwen. Dit gegeven zit bij velen van ons onbewust nog in ons gedrag. De man zorgt voor ’t geld en aan de vrouw is de taak om het gezin draaiend te houden.
Zo gaat het natuurlijk allang niet meer, maar patronen als deze zijn hardnekkig. Ooit ben ik mijn carrière begonnen als slager, en al jong was ik chef van mijn eigen slagerij. In deze periode kwam de transitie op gang dat supers overgingen op voorverpakt vlees in hun winkels. De werkplek waar ik mijn dagen doorbracht, gaf mij geen voldoening meer, en ik besloot elders te gaan zoeken. Met een overvloed aan slagers die net als ik ook op zoek waren naar een baantje was er voor mij geen plek. De toegevoegde waarde van mij als vrouw achter hun hakblok zagen ze niet zo, en dit vertelden ze destijds ook gewoon en daar keek ik niet eens van op.
Nu, toch een slordige 25 jaar later, ben ik erachter gekomen dat het nog steeds zo werkt. Natuurlijk weet ik dat vrouwen anders zijn dan mannen, gelukkig wel. Want beiden maken dat je een mooie diversiteit in je organisatie hebt. Zelf hebben wij veel vrouwelijke managers, zelfs zoveel dat we bij een verschuiving van functies actief kijken of de mannelijke energie ook voldoende aanwezig is.
Het inzicht dat het helaas echt waar is dat de positie van de vrouw binnen de retail onbewust nog steeds anders gewogen wordt, kwam bij mij aan als een mokerslag. Ineens viel alles op zijn plaats, iets wat altijd voelbaar voor mij was maar wat ik nooit een plek heb kunnen geven werd zichtbaar.
En dat in 2021! En toch voelde ik dat het waar was. Voelde ik dat ik juist hiertegen altijd gevochten had. Ik wilde er gewoon niet aan.
Dus, lieve vrouwen en mannen, beiden van ons hebben we nodig. Ik hoop dat ik door mijn ‘waarheid’ op papier te zetten voor een stukje bewustwording kan zorgen.
Monique Ravenstijn