Op de foto: Misha en Marianne Krijnsen. (Foto: aangeleverd)
WERVERSHOOF – Marianne Krijnsen (37) leverde jarenlang voor haar zoon Misha een ongelooflijk grote inspanning. “Mijn inmiddels 14-jarige zoon heeft een enorme strijd achter de rug in het onderwijs. Door zijn extreme hoogbegaafdheid was er geen school te vinden die hem kon helpen en hij werd enorm gepest. Na vijf scholen zit hij nu op het voortgezet speciaal onderwijs in Lelystad en eindelijk op een plek waar hij zichzelf mag zijn.”
Al vanaf zijn geboorte zag Marianne dat Misha anders was. “Zijn intense blik en razendsnelle ontwikkeling. Hij sprak met negen maanden al gericht en liep met elf maanden door de hele kamer. Heel bijzonder om te zien, maar omdat het mijn eerste was, heb ik er niet veel aandacht aan besteed. Op de peuterspeelzaal kwamen we in een andere wereld terecht. Hij wilde er binnen enkele maanden echt niet meer heen en kreeg nachtmerries. At niet meer, sliep niet meer en was alleen maar ziek en ellendig. Maakte thuis puzzels van 100/200 stukjes zonder problemen, maar weigerde op school die van zes stukken te maken.”
Basisschool
Misha wilde alleen maar bij de kleuterleidsters zitten of bij de oudere kinderen, maar die gingen door naar de basisschool. “Waar we het meest tegenaan liepen was het gebrek aan kennis en het moeten passen in het keurslijf van het onderwijs. Misha liep 2,5 jaar voor op zijn leeftijdsgenoten qua cognitieve ontwikkeling. Hij kon al lezen, rekenen en schrijven voordat hij naar de basisschool ging. Maar hij was een kleuter, dus moest hij eigenlijk spelen. Wat hij ook heerlijk vond, maar hij wilde vooral zo graag leren. Het mocht niet en hij werd zelfs door de directrice van zijn eerste school zo vernederd op vijfjarige leeftijd, dat de leerkracht mij smeekte om hem van school te halen. Doodsbang was hij geworden voor die vrouw.” Een tijd waar Marianne niet graag aan terugdenkt, want wat kan je doen als ouder zijnde die tegen muren oploopt.
Doodongelukkig
Marianne: “Veel beloftes zijn gedaan en er is vaak gezegd dat hij genoeg uitdaging kreeg, maar Misha was doodongelukkig op school. Hij werd meerdere malen depressief en kwam niet meer tot werken. Hij ging naar vier verschillende basisscholen, zat meerdere keren thuis (zelfs een keer bijna een heel schooljaar) en heeft een enorme trauma opgelopen, want ja, Misha had niet echt positieve ervaringen met leren en leerkrachten. Zijn vertrouwen in volwassenen was 0. Hij krijgt nog steeds buikpijn als we bij zijn oude school in de buurt komen. We zaten er beide aardig doorheen, daarom koos ik ervoor om hem naar het speciaal onderwijs te laten gaan, waar zijn hoogbegaafdheidscoach leerkracht was. Dit is het begin geweest van een positieve wending aan zijn verdrietige verhaal.”
Passend onderwijs
Voor Marianne en Misha was de zoektocht naar passend onderwijs een enorm probleem. “Daarom heb ik onze ervaringen gebundeld in een boek. Het boek ‘Mama, mag ik je iets vragen?’ kwam recent uit. “Samen willen Misha en ik door middel van dit boek meer aandacht vragen voor alle kinderen (tienduizenden) die in Nederland uitvallen of vastlopen in het onderwijs, alleen maar omdat ze niet in de vorm passen van het reguliere onderwijs. Misha is blij dat hij nu gezien wordt en dat mensen zijn verhaal willen lezen. De eerste druk is al uitverkocht. Voor hem echt een enorme hart onder de riem, en voor mij ook”, besluit Marianne.
Meer weten? Kijk op www.levenmethoogbegaafdheid.nl. Op die site is ook het boek te bestellen.
Reageer